Sino, a wła­ści­wie Michał Dzwon­kow­ski, zaczął ćwi­czyć 29 wrze­śnia 2001 roku. Gru­pa Artes das Gera­is (dzi­siej­sze FICAG) dopie­ro zaczy­na­ła swo­ją dzia­łal­ność w sto­li­cy, jed­nak w Pol­sce i na świe­cie cie­szy­ła się już dużym uzna­niem i sza­cun­kiem. W listo­pa­dzie 2002 roku pod­czas pierw­sze­go bati­za­do w War­sza­wie zdo­był swo­je pierw­sze cor­da (bia­ło-żół­te) i w ten spo­sób stał się ofi­cjal­nie człon­kiem gru­py. Już wte­dy wyróż­niał się spo­rym zaan­ga­żo­wa­niem w spra­wy wewnętrz­ne FICAG. Przez kolej­ne lata regu­lar­nie uczęsz­czał na tre­nin­gi capo­eira pro­wa­dzo­ne przez Pro­fes­so­ra Coxin­ha i zdo­by­wał kolej­ne stop­nie. We wrze­śniu 2005 roku wyje­chał do Bra­zy­lii, aby kon­ty­nu­ować swo­ją naukę pod okiem zało­ży­cie­la gru­py - Mestre Museu. Tam otrzy­mał sto­pień moni­tor i dostał pozwo­le­nie na zało­że­nie wła­snej sekcji.

W paź­dzier­ni­ku 2005 zało­żył sek­cję dzie­cię­cą, przy któ­rej poma­ga­ła mu Moni­to­ra Teso­ura. W mar­cu 2006 posta­no­wił roz­po­cząć pro­wa­dze­nie zajęć w Puł­tu­sku. Pod­czas VI Bati­za­do e tro­ca de cor­das w czerw­cu 2007 Mestre Museu przy­znał Sino sto­pień instru­tor w uzna­niu za jego pra­cę na rzecz gru­py. W 2010 Sino ponow­nie wyje­chał do Bra­zy­lii, by tam dalej roz­wi­jać swo­je umie­jęt­no­ści oraz uczest­ni­czyć w kolej­nych warsz­ta­tach pro­wa­dzo­nych przez licz­nych mestres. Całe wyda­rze­nie nosi­ło nazwę Mun­dial de Capo­eira, a jego pro­gram uwzględ­niał rów­nież cere­mo­nię nada­nia nowych stop­ni na naj­wyż­szych szcze­blach. Pod­czas niej Sino otrzy­mał od Mestre Museu cor­da azul-ver­de.

W 2012 pol­ska filia FICAG zor­ga­ni­zo­wa­ła bati­za­do wspól­nie z Instru­to­rem More­no, przy oka­zji któ­re­go Instru­tor Sino otrzy­mał 4 sto­pień instruk­tor­ski – ver­de-roxa. Od 2010 posia­da rów­nież upraw­nie­nia instruk­to­ra samo­obro­ny nada­ne mu przez Pol­ską Aka­de­mię Sportu.

W 2018 roku wyje­chał po raz kolej­ny do Bra­zy­lii, gdzie uczest­ni­czył w mię­dzy­na­ro­do­wym kon­gre­sie capo­eira w Belo Hori­zon­te, na któ­rym uczęsz­czał na zaję­cia takich oso­bi­sto­ści jak Mestre Ita­po­an, Mestre Boca Rica, Mestre Depu­ta­do, Grao Mestre Dun­ga, Mestre Museu oraz wie­lu innych. Pod­czas tego wyda­rze­nia Mestre Museu, czy­li zało­ży­ciel gru­py FICAG, nadał mu sto­pień pro­fe­sor­ski - cor­da roxa.

2023 rok był kolej­nym waż­nym momen­tem na dro­dze capo­eiri­sty u Sino - Mestre Museu uho­no­ro­wał go stop­niem Roxa-Marrom.

Rok póź­niej Sino wyjeż­dża do Bra­zy­lii, gdzie uczest­ni­czy w mię­dzy­na­ro­do­wym kon­gre­sie capo­eira FICAG. Tam też Zgro­ma­dze­nie Mestres nada­je mu tytuł For­man­do (cor­da mar­rom) za zasłu­gi na rzecz roz­wo­ju capo­eira i gru­py w Polsce.

Sino cią­gle roz­wi­ja swo­je umie­jęt­no­ści uczest­ni­cząc w sze­re­gu warsz­ta­tów i zgru­po­wań na tere­nie Pol­ski i Europy.

Mar­cin Rubak (zna­ny jako Padre) zaczął ćwi­czyć 1 czerw­ca 2001 roku w War­sza­wie, czy­li na pierw­szym tre­nin­gu mazo­wiec­kiej sek­cji Artes das Gera­is. Capo­eiro­wą ini­cja­cję prze­szedł już we wrze­śniu 2001 pod­czas bati­za­do w Cho­rzo­wie. Przez kolej­ne lata wytrwa­le ćwi­czył na tre­nin­gach i awan­so­wał na kolej­ne stopnie.

Prze­ło­mo­wym momen­tem był dla nie­go wyjazd do Belo Hori­zon­te w Bra­zy­lii w 2005 roku. Tam jego pra­ca zosta­ła doce­nio­na przez Mestre Museu, któ­ry przy­znał mu sto­pień moni­tor (cor­da laran­ja-azul). W 2007 na kolej­nym bati­za­do w War­sza­wie dostał swój pierw­szy, a rok póź­niej dru­gi sto­pień instruk­tor­ski. Wyda­rze­nie to tyl­ko zmo­ty­wo­wa­ło go do dal­szej pra­cy na tre­nin­gach. W lip­cu 2008 po raz kolej­ny wyje­chał do Bra­zy­lii, a w póź­niej­szych latach uczest­ni­czył w wie­lu wspa­nia­łych impre­zach, warsz­ta­tach i obo­zach orga­ni­zo­wa­nych przez naszą gru­pę. W czerw­cu 2019 roku Mestre ucho­no­ro­wał go stop­niem Professor.

Jako instruk­tor zaczął pro­wa­dzić swo­je tre­nin­gi w Szko­le tań­ca „Rivie­ra”. Oprócz tego nie­ustan­nie pra­cu­je na rzecz roz­wo­ju innych sek­cji i popu­la­ry­za­cji capo­eira w Pol­sce. W 2012 roku wybrał się na na Bati­za­do e Tro­ca de Cor­das zor­ga­ni­zo­wa­ne w Wil­nie, gdzie Mestre Museu przy­znał mu ostat­ni sto­pień instruk­tor­ski (sznur fio­le­to­wo-zie­lo­ny). W sierp­niu 2013 roz­po­czął pro­wa­dze­nie sek­cji przy uli­cy Miłej. Od roku 2009 Padre jest rów­nież posia­da­czem upraw­nień instruk­to­ra samo­obro­ny nada­nych mu przez Pol­ską Aka­de­mię Sportu.

Mar­cin Ora­szek, nauczy­ciel wycho­wa­nia fizycz­ne­go i peda­gog spe­cjal­ny, roz­po­czął swoją przy­go­dę z capo­eira 2 mar­ca 2004 w War­sza­wie. W grud­niu 2004 wziął udział w swo­ich pierw­szych warsz­ta­tach i Bati­za­do, pod­czas któ­rych otrzy­mał pierw­szy sto­pień oraz ape­li­do Coco. Przez kolej­ne lata roz­wi­jał swo­je umie­jęt­no­ści pod okiem instruk­to­rów gru­py i pogłę­biał swo­ją fascy­na­cję capo­eira. W roku 2007 otrzy­mał sto­pień moni­tor i dołą­czył do kadry gru­py. W 2009 współ­or­ga­ni­zo­wał let­ni obóz FICAG w Ustrzy­kach Dol­nych. Zaczął tak­że współ­pra­cę z Fun­da­cją „Migra­cja” - pro­wa­dził tre­nin­gi dla dzie­ci i mło­dzie­ży pol­skiej oraz cze­czeń­skiej w Brwi­no­wie, a tak­że dla mło­dych ludzi z pro­ble­ma­mi rodzin­ny­mi z ramie­nia sto­wa­rzy­sze­nia „Sta­cja”. W 2010 roku wyco­fał się z życia gru­py ze wzglę­du na spra­wy oso­bi­ste i kon­tu­zję kola­na, ale w 2012 popro­szo­no go o popro­wa­dze­nie zajęć rekre­acyj­no-spor­to­wych z ele­men­ta­mi capo­eira dla dzie­ci i mło­dzie­ży z zespo­łem Downa w ramach Sto­wa­rzy­sze­nia „Bar­dziej Kochani”.

Rok póź­niej, dzię­ki wspar­ciu ze stro­ny dyrek­cji, rodzi­ców i Sto­wa­rzy­sze­nia „Bar­dziej kocha­ni” mógł utwo­rzyć gru­pę dla mło­dzie­ży z zespo­łem Downa przy Zespo­le Szkół Spe­cjal­nych nr 100 w War­sza­wie. W 2014 uczest­ni­czył wraz ze swo­imi pod­opiecz­ny­mi w ich pierw­szym Bati­za­do i tym samym stwo­rzył jedy­ną na świe­cie sek­cję capo­eira dla osób z zespo­łem Downa. W roku 2015 Mar­cin otrzy­mał sto­pień instru­tor (sznur nie­bie­ski), a jego gru­pa przy­ję­ła nazwę Hap­py Capo­eira FICAG.

Jerzy Jar­czew­ski (Aqu­eci­men­to) roz­po­czął tre­nin­gi na począt­ku 2006 roku przy uli­cy Świę­to­jer­skiej 10 pod okiem Pro­fes­so­ra Coxin­ha. W 2007 roku wziął udział w Bati­za­do e Tro­ca de Cor­das, pod­czas któ­re­go otrzy­mał swój pierw­szy cor­dão. Od tego cza­su regu­lar­nie uczest­ni­czy w warsz­ta­tach w Pol­sce i zagra­ni­cą. W 2009 roku pod­czas roda de vin­ho otrzy­mał wyróż­nie­nie za postę­py, zaan­ga­żo­wa­nie na tre­nin­gach i czyn­ny udział w życiu grupy.

Od paź­dzier­ni­ka 2011 za zgo­dą Pro­fes­so­ra Coxin­ha Aqu­eci­men­to oraz Care­ca wspól­nie pro­wa­dzą sek­cję FICAG na Moko­to­wie (któ­ra w 2017 prze­nio­sła się na Ron­do Daszyń­skie­go). W 2012 uda­ło mu się wyje­chać do Bra­zy­lii, gdzie przez pra­wie mie­siąc mógł tre­no­wać codzien­nie pod okiem Mestre Museu i naj­wyż­szych stop­niem człon­ków bra­zy­lij­skiej kadry FICAG. Tam też otrzy­mał swój nie­bie­sko-poma­rań­czo­wy cor­dão ozna­cza­ją­cy sto­pień moni­tor i dołą­czył do kadry. W 2014 roku ponow­nie odwie­dził Bra­zy­lię, by tre­no­wać z Mestre Museu. Od maja 2016 roku może się pochwa­lić sznu­rem nie­bie­sko-zie­lo­nym ozna­cza­ją­cym ran­gę instruk­to­ra 2 stopnia.

W 2023 roku otrzy­mał 4 sto­pień instruk­tor­ski, nato­miast rok póź­niej wyje­chał do Bra­zy­lii, gdzie otrzy­mał sto­pień Pro­fes­sor (cor­da roxa).

Jerzy posia­da tytuł tre­ne­ra per­so­nal­ne­go przy­zna­ny przez Aka­de­mię Wycho­wa­nia Fizycz­ne­go im. Józe­fa Pił­sud­skie­go w Warszawie.

5 tygo­dni po uro­dze­niu syn­ka Jasia wró­ci­ła do inten­syw­nych tre­nin­gów i pod­czas Bati­za­do e Tro­ca de Cor­das zosta­ła człon­kiem kadry otrzy­mu­jąc kolej­ny sto­pień (cor­da laran­ja-azul).

Od wrze­śnia 2014 roku pro­wa­dzi zaję­cia w sek­cji Sta­re Bie­la­ny. W mar­cu 2015 roku wraz z Beija-Flor, Guer­re­irą, Ando­rin­hą i Fre­irą zor­ga­ni­zo­wa­ła dru­gą edy­cję warsz­ta­tów dla kobiet – Encon­to Femi­ni­no 2015. W lutym 2016 roku po raz trze­ci zosta­ła mamą - tym razem Szy­mo­na. Już w maju bar­dzo aktyw­nie uczest­ni­czy­ła w reali­za­cji i orga­ni­za­cji naj­więk­szej impre­zy w histo­rii FICAG Pol­ska - Festi­wal Veja Bra­sil 2016 na 15-lecie zało­że­nia gru­py. Obec­nie posia­da sznur nie­bie­ski (instruk­tor 1. stop­nia), któ­ry otrzy­ma­ła pod­czas Tro­ca de Cor­das w maju 2017 roku.

Fre­ira (Ewe­li­na Rubak) zaczę­ła tre­no­wać w paź­dzier­ni­ku 2008 roku w Szko­le Tań­ca Rivie­ra w gru­pie, któ­rą pro­wa­dzi­li Instru­tor Padre i Pro­fes­sor Coxin­ha. Wkrót­ce posta­no­wi­ła jed­nak uczęsz­czać na zaję­cia innych sek­cji FICAG i wła­śnie wte­dy jej przy­go­da z capo­eira roz­po­czę­ła się na dobre.

Pod­czas Bati­za­do w 2010 roku otrzy­ma­ła pierw­szy sto­pień oraz ape­li­do i ofi­cjal­nie zosta­ła przy­ję­ta w sze­re­gi gru­py. Ze wzglę­du na uczest­nic­two w zaję­ciach róż­nych sek­cji i wysił­ki wło­żo­ne w tre­nin­gi dwu­krot­nie przy­zna­no jej tytuł Capo­eirist­ki Roku (kolej­no w 2011 i 2012 roku).
W 2014 roku pod­czas Tro­ca de Cor­das otrzy­ma­ła sznur laran­ja-azul i dołą­czy­ła do pol­skiej kadry FICAG. Dwa lata póź­niej Mestre Museu przy­znał jej sto­pień azul (czy­li nie­bie­ski) ozna­cza­ją­cy ran­gę instruk­to­ra pierw­sze­go stopnia.

Poza tre­nin­ga­mi capo­eira wiel­ką przy­jem­ność spra­wia jej sam­ba bra­zy­lij­ska. Ewe­li­na posia­da tak­że upraw­nie­nia instruk­to­ra kul­tu­ry­sty­ki. Na co dzień wraz z Instru­to­rem Padre pro­wa­dzi tre­nin­gi przy ul. Miłej.